01 Mayıs 2008

Eser Tutel’in ardından…

  Siz Nisan sayımızda “Çankaya’nın Hanımefendileri” adlı yazı dizimizin birinci bölümünü okurken, biz o yazının yazarı değerli ağabeyimiz Eser Tutel’i, omuzlarımızın üzerinde sonsuzluğa götürüyorduk. Onun son yolculuğuna çıktığı günü izleyen günlerin kırkıncısında ise bu ay, onun ölüm acısının çöktüğü yüreklerimizi, ona dualarımızı göndererek avutmaya çalışacağız. Siz o günlerde, birkaç sayfa ilerideki “Çankaya’nın Hanımefendileri”nin ikinci bölümünü ya okumuş ya okuyor olacaksınız. Ve hiç kuşkumuz yok, onun sonsuzluğuna bir çağlayan dolgunluğuyla akan dualarımızın sınırsız cömertliğine, yüreklerinizden gelen “rahmetler dileği” damlalarını da ekleyeceksiniz. Çünkü, bu konuda da hiç kuşkumuz yok, Eser Tutel sizin gönlünüzde de bir “ailenizin bireyi” idi. Çoğumuza, Türkiye’nin kendisiyle aynı anlarda yaşadığımız “tadından yenmez, tadı damaktan gitmez” o güzelim günlerini yaşattı, zamanların kolay kolay alışamadığımız bu zamanlarında… Çocuklarımızı, “Biz her zaman böyle değildik” belgeleriyle, anılarıyla, gözlemleriyle yüreklendirdi, yüreklerimizin en yüreksizlendiği anlarımızda… Torunlarımıza, gerçek bir bilirkişi yetkinliğiyle, her birini ilerideki yaşlarında bekleyen pırıl pırıl günlerinin müjdesini verdi, çoğunun arada sırada da olsa, bükük kalan dudaklarını görmezden gelerek… Ondan birçok bilgi, görgü, terbiye öğrendik. Kimimizin bir yaşıtımız, arkadaşımız, kimimizin bir büyüğümüz, ağabeyimiz, babamız, kimimizin büyükler büyüğümüz bir dedemiz, fakat 7’den 77’ye, tüm çalışanlarımızın ve okurlarımızın varlıklarıyla oluşan Bütün Dünya Ailemiz’in bir bireyi idi, Eser Tutel. Onun aramızdan ayrılmasıyla Bütün Dünya Ailesi, değerli bir bireyinden, Türk basını değerli bir araştırıcısı ve yazarından, İstanbul gerçek anlamda bir “beyefendi”sinden, Türkiye’miz gerçek bir aydınından ve insanlık, bir “insan” insanından yoksun kaldı. Onun dayanılması zor sonsuzluğu, bizim dayanılması zor onsuzluğumuz oldu.

Etiketler:Çankaya’nın Hanımefendileri, Eser Tutel